Hey allemaal
De trip zit er op, tijd voor een uitgebreider relaas.
22 juli afspraak aan het huis van de Sport te Gent voor het laden van de boten, iedereen was op tijd aanwezig. Eerst een vooral de speciaal ontworpen bak in de motorboot plaatsen met alle roer en zwaarden en al het lekkers zoals de koeken en chocolade. Daarboven de boten, zodat Ik of de co-driver, ons mama, deze zeker niet konden opeten onder het rijden.
Om 12 uur was alles geladen en kon ik naar huis vertrekken om mijn zak te gaan pakken. Toch misschien nog eerst de vuile was er uit halen die er nog in stak van de vakantie in Spanje. Om 18 uur was alles gepakt en klaar voor vertrek, na het afwegen van de pro en contra’s toch besloten reeds te vertrekken. GPS instellen en gaan was de boodschap. Tijdens het rijden merkten we dat we langs Maasmechelen shoppingcenter reden en dit was nog tot 8 uur open. Dan toch 1 keer de solden gedaan dit jaar. Een uurtje later en een hemd voor mezelf en een short met bijpassende blouse voor mama later waren we terug op weg. Tegen 12 uur hadden we het gehad en zijn we in Duitsland gestopt langs de snelweg en hebben de nacht daar doorgebracht. Dit bleek later 1 van de betere hotels te worden tijdens de trip.
Maandag waren we al vroeg op, de regen viel met bakken uit de lucht en het zou niet meer stoppen. Ontbijt was er niet in het hotel, dus kochten onder de baan enkele pistolets en aten ze op in de auto. Het rijden ging zeer moeizaam, werken in werken uit, regen en zeer druk verkeer in Duitsland. Doorrijden zat er niet in. Om 19 eindelijk 400 km agelegd na 10 uur rijden, toch een mooi gemiddelde van 40km/h. Eens de grens over in Oostenrijk ging het iets vlotter en besloten rond 20 uur even van de snelweg te gaan en met tripadvisor vonden we al snel een degelijk restaurantje. De kozen 1 van de voorgestelde gerechten en genoten van het eten, eindelijk iets deftigs achter de kiezen. Na het eten terug op weg, nog een paar kilometer rijden anders vlot het niet. We besloten de grens van Oostenrijk nog over te steken. Eens in Kroatië gingen we kijken voor een hotel. De vele pijlen die er stonden bleken vaak op zandwegen uit te komen of gewoon op een niet bestaand hotel. Na 3 keer te moeten terugdraaien uit een doodlopende straat, besloten om opnieuw de snelweg op te draaien en verder te rijden. Na een half uurtje vonden we een hotel langs de snelweg. Parkeren, zakken nemen en horen achter een kamer. Aangekomen aan de receptie bleek het volledig vol te zitten, gelukkig kon zij ons een ander ‘hotel’ in de omgeving aanprijzen. Dit had eerder de allures van een motel. op een beveiligde parking lieten we de auto en boten achter en gingen naar de kamer. De was ingericht in de jaren 30 en sindsdien niet meer aangepast. Maar we waren blij we hadden een bed en ondertussen was het al half 3, dus ruim tijd om te gaan slapen.
Woensdag werden we rond 8 uur wakker van het licht van buiten. Niet erg dachten we, er was ontbijtbuffet, uitgebreid ontbijten en de baan op. Dit veel echter harder tegen dan gepland. De koffie was meer water dan iets anders, het fruitsap was aangelengd en het brood was al een paar dagen oud. Toch maar iets gegeten en de baan op. De grens van Servië naderde snel terwijl we de putten in de weg probeerden te ontwijken. Een aantal kilometer van de grens stond alles stil, de mensen stapten uit hun wagens en liepen over de snelweg. Gelukkig nog net de afrit kunnen nemen. Vlak voor mij reden 2 vrachtwagens en een personenwagen. De proberen te volgen, maar 90 rijden op slingerbaantjes vol putten was niet echt een goede optie dus we raakten ze kwijt, gelukkig had de GPS een route gevonden. De bleek op een oude weg uit te komen die op het einde tussen de velden verdween in de vorm van een karrespoor. Terugdraaien was de boodschap, gelukkig had de ISUZU 4×4 aandrijving en lukte het net. Uiteindelijk toch de grens gevonden met hulp van een aantal vriendelijke Kroaten.
Aan de grens aangekomen bleek er een probleem met de papieren van de motorboot, 1 van de papieren ontbrak. Direct de WWSV gecontacteerd en zij bezorgden mij snel een scan van het papier. Dit bleek niet genoeg, ze hadden graag het origineel in handen gehad, anders konden ze mij niet uit Europa laten. De uitleg was dat als ze ons lieten vertrekken en Servië liet ons niet binnen dat we dan een groot probleem hadden. Hun voorstel was laat alles staan en wandel naar de andere grens en hoor of het daar een probleem is. Zo gezegd zo gedaan, mama wandelde naar de Servische grens, daar net niet in de boeien geslagen omdat ze in de auto moest blijven zitten, maar na iemand gevonden te hebben die Engels sprak, bleek er voor hen geen enkel probleem te zijn. Terug aan de Kroatische grens waren ze toch niet echt happy met dit antwoord maar lieten ons vertrekken. Na nog drie kwartier aangeschoven te hebben voor de controle van Servië was het eindelijk aan ons, we gaven onze pas af, maar het kalf was verdonken de douanier kwam af en vroeg “the papers of the boat please”. Ik dacht eens slim te zijn, mits ik met 8 boten op weg was, nam de papieren van de 7 optimisten en de paar papieren die we wel hadden van de Rib en gaf deze stapel +-8cm aan de douanier, deze trok grote ogen en trok bleek weg. Na een zeer snelle blik gaf hij ze terug en zei “gogogo”. Wij blij en rijden was de boodschap, blij dat dit weer achter de rug was.
De trip door Servië bracht ons van de 1 verbazing in de andere, de manier waarop ze woonden verbaasden ons het meest, wat bij ons als onbewoonbaar wordt verklaard was daar een luxe, toch zeker West Servië, oost Servië was een stuk beter. Echter waren we ook verbaasd over de mooie natuur en de prachtige landschappen waar we doorreden, velden vol zonnebloemen, heuvels vol kleuren. Een schitterende omgeving gewoon om door te rijden. Plots was de snelweg afgesloten en moesten we via een baantje, net breed genoeg voor 2 vrachtwagens, de bergen door. Auto’s reden in beide richtingen, als je niet snel genoeg reed staken de auto’s en de vrachtwagens u voorbij, hoe weinig plaats er ook was. Na 30 km kwamen we uit op een brandnieuwe snelweg die ons tot aan de grens van Bulgarije ging leiden. Daar aangekomen, uiteraard opnieuw de papieren, en weer dezelfde truc, gewoon alles geven en rijden mochten, nu nog de grens van Bulgarije, half uurtje aanschuiven en het was aan ons. Identiteitskaarten en papieren van de auto. Papier van de auto bleek een kopie te zijn, ze moesten het origineel hebben, na wat zoeken tussen al de papieren vonden we het origineel. Alles was in orde, maar we moesten nog even wachten. De douanier stond op pakte zijn jas en tas en vertrok naar huis zijn shift zat er op. Wij dan maar doorgereden en geen verder controle meer gehad. Het eerste hotel over de grens zijn we gestopt en hebben een kamer gekregen, eten was niet mogelijk in de omgeving dus aten wat crackers die we meehadden. De auto kon niet op de parking, dus die stond op de stoep voor het hotel met een wachter erbij en onder de camera, dus met een gerust hart konden we gaan slapen.
Dinsdag zijn we opgestaan, en ook in dit hotel geen ontbijt mogelijk. Dus dan maar de baan op na een tas koffie. Sofia was slechts 40 km rijden, dus was het idee we gaan daar in de novotel of iets dergelijks ontbijten. Al snel vonden we pijlen richting Novotel Sofia, jammer genoeg was er in de omgeving geen parkeerplaats voor alles te parkeren, en hadden we ons op de koop toe nogmaals vastgereden. Keren in de stad was eens iets anders dan in een zandstraat, nu waren er nog mensen aan het toeteren voor meer sfeer te hebben. Conclusie terug de snelweg op en iets anders zoeken. Net buiten Sofia gestopt aan een paar barakjes langs de ‘snelweg’, maar dat vertrouwden we niet, dus nog steeds geen ontbijt. Dan maar tankstation eten, voor de zoveelste keer deze trip. Na ons ‘ontbijt’ terug de baan op voor de laatste 400 km, een snelweg die meer hobbelt dan vlak is, maar wel rechtstreeks naar Bourgas loopt. De rijstijl in Bulgarije verraste ons, haal je langs links in en gaat het niet snel genoeg dan maar rechts via de pechstrook er langs, of tijdens werken tussen de paaltjes door en lans daar voorbij steken. Helemaal dooreengeschud kwamen we aan in Bourgas. De volgende opdracht was de club vinden. Dit bleek niet simpel, het adres dat we gekregen hadden bleek aan de ferry uit te komen. Gelukkig wist niemand daar iets van een yachthaven, laat staan van een Europees Kampioenschap zeilen. Het enige dat ze wisten was, centrum centrum. Wij opnieuw het adres ingeven, maar nu in het Bulgaars en we waren terug op pad. in het midden van de straat zei de GPS bestemming bereikt. hier was echter niets van de club te vinden. gelukkig kon hier ons wel al iemand de weg wijzen. Na 15 minuten kwamen we aan op de ‘club’, een kade met 12 yachten en een loods, meer was er niet.
Gelukkig liep er iemand van IODA rond die ons voortkon helpen. We parkeerden de trailer en waren blij dat deze eindelijk achter de auto weg was. Nu was de laatste opdracht een hotel vinden. Het EK hotel bleef volzet, dan maar iets anders zoeken. Vlak bij de club hadden we een hotel gezien, ook volzet. Dan maar proberen met tripadvisor. GPS instellen en go. Toen we de straat indraaiden was mijn eerste gedacht deuren op slot en zeker niet stoppen. Dit hotel ging het dus niet worden. Tripadvisor opnieuw open, we vonden iets 30km verder in Pomorie, leuke kamer en een zwembad. Na al die uren in de auto deed het zwembad wonderen. Helemaal verfrist gingen we iets eten in een plaatselijk restaurantje. Lekker lokaal gegeten, voor een redelijke prijs. Tijdens de wandeling terug kwamen we langs een gezellig strandbarretje. Mama nog een koffie en ik een ‘sex on the beach’ voor de goede afloop van de trip te vieren. Nu bed in en uitslapen!
Donderdag=ARRIVALDAY! De kids al vroeg op pad, en wij sliepen rustig uit. Mama visioenen van een heerlijk ontbijt, mij hoop was al geminimaliseerd naar brood en salami. Ik bleek het dichtst bij te zijn. Pover ontbijt, roerei dat niet naar ei smaakt, koffie die niet drinkbaar is en aangelengd fruitsap. Grote teleurstelling! Gelukkig was er op de hoek een kraampje dat vers fruitsap verkocht. Mama vers appelsiensap, ik een appelsapje, waren wij blij met deze ontdekking! Ondertussen was het 10 uur nog 2 uur voor de kids er waren. tijd genoeg om de omgeving te verkennen. het ene fruitkraampje naast het andere. Rond 1 uur iets gevonden op de dijk in het zonnetje met zicht op zee. Een aantal kleine appetiser gegeten en daar kregen we bericht de kids zijn geland. Richting auto en vertrekken naar de club. onderweg werd de lucht donkerder en donkerder en zagen we de eerste bliksems, hoe dichter we bij Bourgas kwamen hoe harder het begon te regenen. Tegen dat we aan het hotel kwamen stroomde het water via de straten naar beneden, de dakgoten liepen over en de auto’s stopten met rijden. Maar wij wilden naar de kids en het hotel dus we reden door.
Tot morgen voor een nieuw relaas.
Belgian Optimist Sailing Team Europeans 
Petje af.
RESPECT !!!!!